Ξεπερνώντας το στίγμα που συνδέει άδικα τη βία με τις ψυχικές ασθένειες

Το Harvard Psychiatry Review κυκλοφόρησε πρόσφατα μια ειδική σειρά που εστιάζει στις σχέσεις μεταξύ ψυχικής υγείας και βίας.

Ιστορικά, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ψυχιατρικές παθήσεις έχουν συχνά αντιμετωπιστεί άδικα ως επικίνδυνοι, ασταθείς και βίαιοι.

Εν ολίγοις, η σχέση μεταξύ ψυχικής υγείας και βίας είναι ανεπαρκώς κατανοητή, με τρόπο που είναι υπερβολικά απορριπτικός για τους ανθρώπους που υποφέρουν.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πρόσβαση σε επαρκείς υπηρεσίες ψυχικής υγείας αποτελεί πρόκληση για πολλούς.

Για παράδειγμα, στοιχεία από το 2019 δείχνουν ότι πάνω από 13 εκατομμύρια ενήλικες εντός των Ηνωμένων Πολιτειών αντιμετωπίζουν “σοβαρή ψυχική ασθένεια” ή SMI (serious mental illness).

Η σοβαρή ψυχική ασθένεια περιλαμβάνει συνήθως διαγνώσεις όπως η σχιζοφρένεια ή η διπολική διαταραχή που μπορούν να περιορίσουν σοβαρά την καθημερινή λειτουργικότητα.

Ένα στα τρία άτομα με SMI δεν έλαβαν καμία θεραπεία ψυχικής υγείας κατά το έτος που προηγήθηκε της αναφοράς.

Όσον αφορά τη βία, η έρευνα δείχνει ότι από το μικρό ποσοστό των ατόμων που αντιμετωπίζουν ψυχιατρικές αναπηρίες και συλλαμβάνονται, η πλειονότητα των αδικημάτων είναι ήσσονος σημασίας και μη βίαια, όπως η παραβίαση της ιδιωτικής περιουσίας και η δημόσια μέθη.

Όταν κάποιος με διαταραχή ψυχικής υγείας εκδηλώνει βίαιη συμπεριφορά, υπάρχει η τάση να προεκτείνεται αυτό σε άλλα άτομα με την ίδια ή παρόμοιες διαταραχές, αγνοώντας τα εκατομμύρια των ατόμων με ψυχικές διαταραχές που δεν υπήρξαν ποτέ βίαιοι.

Πολλοί άνθρωποι υποθέτουν λανθασμένα ότι ορισμένες διαγνώσεις συνεπάγονται ή σημαίνουν αυτόματα βία.

Αυτό είναι εγγενώς προβληματικό και επιβλαβές, καθώς διαιωνίζει το στίγμα και το γενικό συμπέρασμα ότι αν κάποιος εμφανίζει ορισμένα συμπτώματα μιας συγκεκριμένης διάγνωσης, τότε είναι προδιατεθειμένος ή υποχρεωμένος να διαπράξει ή να συμμετάσχει σε βία.

Ας αναφέρουμε τη διπολική διαταραχή ως ένα παράδειγμα: Πολλοί κλινικοί γιατροί δεν θέλουν να δουλέψουν με ασθενείς που μπορεί να πληρούν τα κριτήρια της διπολικής διαταραχής και αποκαλούν αυτούς τους ανθρώπους “δύσκολους”, ” χειραγωγικούς” και “επικίνδυνους”. “

Λέγεται ότι αυτό μπορεί να απομονώσει και να απανθρωποποιήσει τα άτομα που χρειάζονται βοήθεια για μια σύνθετη διαταραχή και να τα απομονώσει περαιτέρω στην κοινωνία.

Η σειρά Harvard Psychiatry Review αναφέρεται στα πρωτοσέλιδα των μέσων ενημέρωσης που συχνά προκύπτουν μετά από μαζικούς πυροβολισμούς, θέτοντας το ερώτημα αν ο δράστης ήταν ψυχικά άρρωστος.

Είναι σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις τα μέσα ενημέρωσης να εξηγούν τα κίνητρα του δράστη με όρους ψυχικής υγείας – ειδικά όταν ο δράστης είναι λευκός.

Φαίνεται πολύ πιο εύκολο για τους ανθρώπους να ερμηνεύουν τη βία των λευκών δραστών με όρους ψυχικής υγείας, ενώ ένας μαύρος μπορεί να χαρακτηριστεί βίαιος ακόμη και αν δεν έχει διαπράξει έγκλημα.

Σύμφωνα με την λογική των μέσων ενημέρωσης “δεν μπορούμε να μιλήσουμε για τη βία και την ψυχική υγεία χωρίς να μιλήσουμε για τη φυλή, τη λευκή υπεροχή και το φύλο”.

Η αντιμετώπιση αυτών των διαφορών γύρω από το ποιος ασκεί βία, πώς αυτή ασκείται, καθώς και το πώς αντιδρούμε στην εν λόγω βία, παίζει ρόλο στο πώς αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις ψυχικής υγείας.

Εκτός από τις προκαταλήψεις σχετικά με το ποιος υποφέρει, υπάρχουν επίσης υποθέσεις ότι όλες οι ψυχολογικές διαταραχές είναι ίδιες, εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο και αποτελούν την ίδια απειλή.

Υπάρχουν πάνω από 200 μορφές διαταραχών ψυχικής υγείας, οπότε οι διαγνώσεις δεν πρέπει να ομαδοποιούνται ευρέως.

Εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες, οπότε η γενίκευση ότι η βία συνδέεται με άτομα που έχουν πρόβλημα ψυχικής υγείας συνιστά αδικία για τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα ψυχικής υγείας.

H συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας δεν παρουσιάζει περισσότερες πιθανότητες να είναι βίαιοι σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον.

Τα άτομα με σοβαρές ψυχικές ασθένειες έχουν 10 φορές περισσότερες πιθανότητες να είναι θύματα βίας σε αντίθεση με τους δράστες.

Η σύνδεση της βίαιης συμπεριφοράς με την ψυχική ασθένεια μπορεί από μόνη της να είναι βίαιη και μπορεί να επιβάλλει λανθασμένες και στενόμυαλες εικασίες σε άτομα με ψυχική ασθένεια ή σε άτομα με διαφορετικά ψυχικά βιώματα.

Η σύνδεση αυτών των δύο ως κάτι το αυτόματο απομακρύνεται από την πραγματικότητα ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που βιώνουν ψυχικές ασθένειες βίαιοι ή δεν εμπλέκονται όλοι σε βίαιες συμπεριφορές.

Αν και οι ακριβείς αριθμοί ποικίλλουν ανάλογα με τη μελέτη, τα στοιχεία δείχνουν ότι μόνο το 3%-5% των βίαιων εγκλημάτων συνδέονται με σοβαρές ψυχικές ασθένειες.

Επιπλέον, όταν τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας διαπράττουν εγκλήματα, συχνά υπεισέρχονται διαμεσολαβητικοί παράγοντες, όπως η φτώχεια ή η κατάχρηση ουσιών.

Για όποιον ψάχνει να εξηγήσει τα υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας στις ΗΠΑ, τα προβλήματα ψυχικής υγείας δεν ευθύνονται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα.

Βέβαια, υπάρχουν συσχετισμοί μεταξύ της ψυχικής ασθένειας και της πιθανότητας βίας.

Ένα άτομο που βιώνει ψύχωση μπορεί να αντιδράσει βίαια, αν αντιμετωπίζει ένα ρήγμα με την πραγματικότητα και να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Ένα άτομο που βιώνει ένα μανιακό επεισόδιο μπορεί να έχει μια αυταπάτη που το κάνει να αντιδράσει βίαια.

Αυτό μπορεί να συμβεί και συμβαίνει, αλλά πρέπει επίσης να αναλύσουμε κριτικά και να αξιολογήσουμε το ποιος συνήθως ασκεί βία στους ανθρώπους και γιατί.

Αντί να ενισχύουν την αντίληψη ότι τα άτομα με ψυχιατρικές διαταραχές είναι εγγενώς βίαια, τα δεδομένα αυτά τεκμηριώνουν την άποψη ότι η κατάλληλη βοήθεια και παρέμβαση είναι το κλειδί για τη συνολική κοινωνική μας υγεία.

Όταν κάποιος διαπράττει ένα βίαιο έγκλημα, είναι εύκολο να απορρίψει κανείς τις εμπειρίες αυτού του ατόμου και τα πράγματα που μπορεί να τον οδήγησαν στο δρόμο προς τη βία.

Χωρίς να δικαιολογούμε ή να συγχωρούμε την εν λόγω βία, η συνειδητή αναζήτηση της αιτίας μπορεί να αποτελέσει μια οδό για την κατάλληλη παρέμβαση.

Τι σημαίνει το γεγονός ότι οι κοινότητες των Μαύρων/BIPOC (μαύροι, ιθαγενείς και έγχρωμοι) έχουν ανάγκη/θέλουν να ασκήσουν “βία” για να προστατευτούν;

Είναι επιτακτική ανάγκη όλοι να κατανοήσουν όχι μόνο την πολυπλοκότητα της βίας και της ψυχολογικής υγείας, αλλά και να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μιας βίαιης συγκυρίας.

Χρειάζεται περισσότερη εκπαίδευση στους διάφορους τομείς που έρχονται αντιμέτωποι με το κοινό, όπως για παράδειγμα στους φορείς επιβολής του νόμου, στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλους παρόμοιους τομείς.

Οι επαγγελματίες πρέπει να έχουν συνολικά καλύτερη κατανόηση της δυναμικής της ψυχικής υγείας και του τρόπου αποκλιμάκωσης των καταστάσεων.

Όταν οι επαγγελματίες διαθέτουν αυτή την εκπαίδευση, μπορούμε να μειώσουμε τον αριθμό των φυλακίσεων, των θανάτων, των νοσηλειών και των συνολικών αρνητικών και άσκοπα βίαιων περιστατικών.

Υπάρχει ένα πολύ χειροπιαστό στίγμα γύρω από τα θέματα ψυχικής υγείας γενικά, και αυτό μπορεί να επιδεινωθεί σε περιπτώσεις όπου εμπλέκεται η βία.

Είναι ζωτικής σημασίας, ιδίως για όσους εργάζονται άμεσα με μέλη της κοινότητας, να πιέσουν ενάντια σε αυτή την τεχνητή προκατάληψη.

Τα δεδομένα υποστηρίζουν το γεγονός ότι, ενώ πολλά άτομα εντός των Ηνωμένων Πολιτειών στερούνται επαρκούς υγειονομικής περίθαλψης και θεραπείας ψυχικής υγείας, τα ζητήματα αυτά δεν ευθύνονται για σημαντικό μέρος των ποσοστών των βίαιων εγκλημάτων.